Κώστας Χρυσός: "Είναι;"

Είναι το κενό μεταξύ
κάθε αποκορυφώματος του μυαλού μου
και η σιωπή μεταξύ
κάθε χτύπου της καρδιάς μου
βαρυφορτωμένα με πραγματικότητα
που πισθάγκωνα δένουν το πάθος μου
και με κάνουν να αργοπορώ σε όνειρα
παίρνοντας ελεημοσύνη από τη φαντασία.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κώστας Δουρίδας: "O 'Υμνος Tου Mετανάστη"

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα.. Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους! Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση και την ωραία σου καταγωγή! Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου! Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι- στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος για να περάσει η γαλανόλευκη! κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι, καθώς περνάς στις παρελάσεις, καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη! Ωραίε μου φουστανελά! Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!
Διαβάστε περισσότερα

Μάγια Μποντζώρλου: "Ονείρεμα"

Μπαλάντα της νύχτας, της βροντής και του σύννεφου, μπαλάντα του πελαγίσιου αέρα, σάλεμα φύλλων την ώρα του σούρουπου γη, ουρανός κι αστέρια. Σμίξαμε τη νύχτα του χαμού πάνω στη νοτισμένη γη, κάτω απ’ την Πούλια. Χελιδόνια κουρνιάζουν στις μασχάλες σου. Ο ιδρώτας σου, δάκρια του φεγγαριού, χαράζει το κορμί μου. Τα μάτια σου, μαύρες λίμνες, ξεχύθηκαν στο σώμα μου, το βογκητό σου ο αχός της παλίρροιας. Στο στόμα κρατούσες τριαντάφυλλο, άγγιγμα από φίλντισι, αφρό της θάλασσας κι ονείρεμα ηδονή ανάκατη με πελαγίσια αλμύρα γη, ουρανός κι αστέρια. Ο γαλαξίας σκίρτησε στο σώμα μου κοράλλι της θάλασσας μπαλάντα της χίμαιρας γη, ουρανός κι αστέρια. Έρωτας ξεχύθηκε απ’ τις ρωγμές της νύχτας. Μας πήρε ο άνεμος την ώρα που σμίγαμε πάνω στη νοτισμένη γη. Μη μιλάς άλλο πια, μόνο αφουγκράσου την παλίρροια μπαλάντα της χίμαιρας τραγούδι του άπιαστου γη, ουρανός κι αστέρια.
Διαβάστε περισσότερα

Κική Δημουλά: "Αυτοσυντήρηση"

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη γιατί η μνήμη αυτή υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται. Εκτός εάν η νοσταλγία από πολύ βιασύνη, παραγνώρισ' ενθυμούμενο. Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα όταν τα πάρει ο χαμός. Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο, να'ναι παπαρούνες δανεισμένες από μιάν άλλην ιστορία, δική μου ή ξένη. Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση. Από φιλοκαλία κι έπαρση. Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη γιατί και μέλισσες βλέπω να πετουν γύρω απ' αυτή τη μνήμη, με περιπάθεια και πίστη να συνωστίζονται στον καλύκά της. Εκτός αν είναι ο οργασμός νόμος του παρελθόντος, μηχανισμός του ανεπανάληπτου. Αν μένει πάντα κάποια γύρις στα τελειωμένα πράγματα για την επικονίαση της εμπειρίας, της λύπης και της ποίησης.
Διαβάστε περισσότερα