Ελευθερία Αναγνωστάκη-Τζαβάρα: "Πανδώρα"

Ανθη μέσα στ’ όνομά σου και δώρα
Παν δώρα.
Κόρη ολόγυμνη,
με το χαμόγελο του φύλου σου
αφημένο στις ιδρωμένες
θερινές αμαρτίες
της παραλίας των βότσαλων...

Παρά θίν’ αλός πολυφλοίσβιο θαλάσσης,
έμαθες τις κινήσεις του έρωτα
και τα φιλιά,
με τα μαλλιά σου απλωμένα στα κύματα.

Τα μάτια σου, λαβύρινθοι φωτός,
στο δέρμα σου οι ανάσες γυμνών εφήβων
κι η καρδιά σου ταξιδεμένο όνειρο.

Εκεί στη μικρούλα θάλασσα
που καψάλισε το άταχτο καλοκαίρι,
τα χείλια σου μίλαγαν στους ανέμους
κι είχες το λαιμό σου κοσμημένο
με του έρωτα τις λαβωματιές .
Σαν στολιστείς ξανά τη θηλυκή σου γύμνια,
αργά τη νύχτα
που κατεβαίνει νωχελικά το φεγγάρι
στις στρογγυλάδες του κορμιού,
θυμήσου να μου φυλάξεις στα δώρα,
Παν δώρα,
ένα μικρό κομμάτι ερωτικού άρτου.