Λένα Λιβανού: "Ακούσματα"
Ποιος νανουρίζει την ελπίδα στους ήχους του παλιού βιολιού της προδομένης σκέψης; Μήπως ο άνεμος που κλέβει ατιμώρητα τα λόγια των αγγέλων και φτιάχνει ξόρκια για να δέσει την ανυπότακτη χαρά; Μήπως το νερό που ταξιδεύει αδιάκοπα το τώρα και το πάντα, στο μακρινό προορισμό του άγνωστου πουθενά, για να επιστρέψει κάποτε στη νερομάνα αγάπη; Μήπως η λυγερή φωτιά που άθελά της θρέφει το πεινασμένο πάθος, ταΐζοντάς το σιγουριά κι ακόρεστη μανία, ώστε να παίρνει βίαια τ’ άδικο μερτικό του; Κανένα, ή ίσως όλα αυτά κι ακόμα άλλο ένα: η συμφωνία της ζωής μ’ αστείρευτη αρμονία κι αξόδευτη υπομονή να διορθώνει λάθη στις ατελείς συνθέσεις των ανθρώπων…