Λένα Λιβανού: "Ακούσματα"
Ποιος νανουρίζει την ελπίδα
στους ήχους του παλιού βιολιού
της προδομένης σκέψης;
Μήπως ο άνεμος
που κλέβει ατιμώρητα
τα λόγια των αγγέλων
και φτιάχνει ξόρκια
για να δέσει
την ανυπότακτη χαρά;
Μήπως το νερό
που ταξιδεύει αδιάκοπα
το τώρα και το πάντα,
στο μακρινό προορισμό
του άγνωστου πουθενά,
για να επιστρέψει κάποτε
στη νερομάνα αγάπη;
Μήπως η λυγερή φωτιά
που άθελά της θρέφει
το πεινασμένο πάθος,
ταΐζοντάς το σιγουριά
κι ακόρεστη μανία,
ώστε να παίρνει βίαια
τ’ άδικο μερτικό του;
Κανένα,
ή ίσως όλα αυτά
κι ακόμα άλλο ένα:
η συμφωνία της ζωής
μ’ αστείρευτη αρμονία
κι αξόδευτη υπομονή
να διορθώνει λάθη
στις ατελείς συνθέσεις των ανθρώπων…
στους ήχους του παλιού βιολιού
της προδομένης σκέψης;
Μήπως ο άνεμος
που κλέβει ατιμώρητα
τα λόγια των αγγέλων
και φτιάχνει ξόρκια
για να δέσει
την ανυπότακτη χαρά;
Μήπως το νερό
που ταξιδεύει αδιάκοπα
το τώρα και το πάντα,
στο μακρινό προορισμό
του άγνωστου πουθενά,
για να επιστρέψει κάποτε
στη νερομάνα αγάπη;
Μήπως η λυγερή φωτιά
που άθελά της θρέφει
το πεινασμένο πάθος,
ταΐζοντάς το σιγουριά
κι ακόρεστη μανία,
ώστε να παίρνει βίαια
τ’ άδικο μερτικό του;
Κανένα,
ή ίσως όλα αυτά
κι ακόμα άλλο ένα:
η συμφωνία της ζωής
μ’ αστείρευτη αρμονία
κι αξόδευτη υπομονή
να διορθώνει λάθη
στις ατελείς συνθέσεις των ανθρώπων…
Σχόλια
Φιλικά Θοδωρής Βοριάς.
ΥΓ Θα περάσω κι από τις άλλες σου σελίδες.