Χριστίνα Τσαρδίκος: "Μόνη μου"

Έκλεισα απότομα τις πόρτες
και αμέσως έσβησαν τα ψεύτικα είδωλα
που είχαν μαζευτεί τριγύρω μου
και με κολάκευαν όλη μέρα.
Σώπασαν οι φωνές και τα κούφια γέλια.
Εξαφανίσθηκαν τα παλαμάκια,
«τα εύγε» τις ανθρώπινης υποκρισίας

Έλυσα τα μαλλιά μου,
Σκούπισα τα μάτια μου απ΄ τις μπογιές
Ξεθωριασμένες απ’ το κλάμα
Και σφιχτά τράβηξα το κόκκινο κραγιόν
Των χειλιών μου.
Πέταξα από επάνω μου ότι με
Φόρτωνε και στεναχωρούσε.

Σκορπισμένα, πατημένα χάμου,
Μάζεψα τα κομμάτια μου
Και προσπάθησα να στήσω
Την σωριασμένη σπαζοκεφαλιά
Της ζωής μου,
Με λεπτότητα και με αφοσίωση
Για να μην μου περισσέψει κανένα.

Κοίταξα προσεχτικά
Στον γκρίζο καθρέφτη της τραπεζαρίας.
Έδειχνε μια καινούρια γυναίκα
Όχι εμένα.
Το ίδιο πρόσωπο
με άλλο βλέμμα
Το ίδιο χαμόγελο
αλλά ορφανό από χαρά.
Τότε, μόλις τότε κατάλαβα
Ότι είχα μείνει πάλι μόνη μου,
Παρέα με τον εαυτό μου.