Λέξεις @ Hellenic Words

αιώνες μακριά περιπλανιέται από τον κόρφο της σπηλιάς σέρνοντας τα μοναχικά της πέλματα σε ξερά φύλλα με γεύση εξαίσια από μέλι ψηλά κρατώντας το άγριο μαλλιαρό κεφάλι αναζητάει στα πυκνά φυλλώματα τους ανεπαίσθητους ιριδισμούς και τη φωτιά κάποιου κρυμμένου ήλιου με νύχια φοβερά και δόντια και γούνα απαλό μετάξι έρημη κυκλωμένη από ύαινες και λύκους βραχνή ακούει τη φωνή της ν’ αντιλαλεί στους βράχους είναι η φύση της αυτή αυτός ο δρόμος αυτά τ’ αστραφτερά της μάτια (από τη συλλογή "Ο πλοηγός του απείρου", 1986)

Ενώ κοιμόσουν χωρίς σώμα με τη μυρωδιά σου, /λινά τα σεντόνια στο χρώμα του λίνου/ μπήκα και σου άφησα ένα παράθυρο ανοιχτό/ στη νύχτα. Κανονικό, ξύλινο σαν τα παλιά φρεσκολουσμένο στην ασπράδα Ενώ χανόσουν χωρίς σώμα στο τρίστρατο Μορφέα/Άδη/Θεού παρατηρούσα τα όνειρά σου να σφύζουνε πολύχρωμα σαν αίμα σε λουλούδια. Ενώ κειτόσουν χωρίς σώμα με τα όνειρά σου αγκαλιαστά δεν ήθελα να σε ξοδέψω, ξαφνικά/ Να σηκώσω μόνο το μη-σώμα να πετάξουμε απ’ το παράθυρο αφήνοντας τα υπόλοιπα να φυλάνε την κάμαρη. (Δεκ. 2011)

Είμαι ένα ΠΟΙΗΜΑ. ΚΟΚΚΙΝΟ, αίμα που κυλάει στις φλέβες. ΓΑΛΑΖΙΟ, θάλασσα που χτυπάει στα βράχια. Μια πινελιά ΚΙΤΡΙΝΟ, φεγγάρι που χλωμιάζει υπό το φως των αστεριών. Όσες φορές και να με γράφεις με χρώμα, ποτέ ίδια. Πάντοτε διαφορετική στο πέρασμα του χρόνου... 

Οι συναστρίες των ρόδων απεφάνθησαν ωθώντας τα τρυφερά βλαστάρια να συνηγορήσουν με παρρησία… Τα νεογέννητα μπουμπούκια με περηφάνια στύλωσαν το ευγενικό τους παράστημα κυοφορώντας ροδαλές ελπίδες κι ευωδιές… Τα σπαθωτά φύλλα ανέλαβαν πλέον τις προσδοκίες της ανθρωπότητας και υποσχέθηκαν να ραμφίσουν το κακό και ευαγγελίστηκαν το μήνυμα πως η ασχήμια πια εξακοντίστηκε πέρα μακριά κι αλάργα. Μονάχα μια ρανίδα πόνου θα κρατήσουν κρυμμένη στα αγκάθια τους όχι για υπεροχή αλλά σαν μνημόνιο της μέχρι χτες εκπεσούσης ανθρωπιάς.

Το σώμα μου περνάει ανάμεσά σας πρόσωπα χιλιάδες πρόσωπα της τύχης     Στιγμές, τα μάτια σας οσφραίνονται Τα δάχτυλα νάταν λυτά θα χύνονταν     (Το σώμα μου περνάει κάτω απ’ το βάρος της μυστικής ψυχής του)     Το σώμα μου περνάει ανάμεσά σας Πολύ κοντά σας Πρόσωπα Χιλιάδες πρόσωπα της τύχης  

Σε τρύπιους ασβεστόλιθους λάξευσε ο χρόνος τις σκέψεις μας. Κι’ έγιναν αέρινοι κρυψώνες πέτρινοι σκληροί, θεμέλιο σε σπίτι ερημωμένο. Αφήνοντας φυλακισμένες τις σκέψεις σε δοκάρια σπασμένα, σε πόρτες, σε τοίχους. Ανεξίτηλες στη λησμονιά, αόρατες στον πόλεμο και στην καταστροφή, μοναδικά αντίγραφα οι αναμνήσεις.