Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2006

Χριστίνα Τσαρδίκος: "Μόνη μου"

Έκλεισα απότομα τις πόρτες και αμέσως έσβησαν τα ψεύτικα είδωλα που είχαν μαζευτεί τριγύρω μου και με κολάκευαν όλη μέρα. Σώπασαν οι φωνές και τα κούφια γέλια. Εξαφανίσθηκαν τα παλαμάκια, «τα εύγε» τις ανθρώπινης υποκρισίας Έλυσα τα μαλλιά μου, Σκούπισα τα μάτια μου απ΄ τις μπογιές Ξεθωριασμένες απ’ το κλάμα Και σφιχτά τράβηξα το κόκκινο κραγιόν Των χειλιών μου. Πέταξα από επάνω μου ότι με Φόρτωνε και στεναχωρούσε. Σκορπισμένα, πατημένα χάμου, Μάζεψα τα κομμάτια μου Και προσπάθησα να στήσω Την σωριασμένη σπαζοκεφαλιά Της ζωής μου, Με λεπτότητα και με αφοσίωση Για να μην μου περισσέψει κανένα. Κοίταξα προσεχτικά Στον γκρίζο καθρέφτη της τραπεζαρίας. Έδειχνε μια καινούρια γυναίκα Όχι εμένα. Το ίδιο πρόσωπο με άλλο βλέμμα Το ίδιο χαμόγελο αλλά ορφανό από χαρά. Τότε, μόλις τότε κατάλαβα Ότι είχα μείνει πάλι μόνη μου, Παρέα με τον εαυτό μου.

Χάρης Βλαβιανός: "Ποίηση"

Κι εγώ την απεχθάνομαι· ασφαλώς και υπάρχουν πιο αναγκαία πράγματα στη ζωή απ' αυτό το ατέρμονο scrabble με τις ξαφνικές κρίσεις λεκτικής ευφορίας. Διαβάζοντάς την όμως με απόλυτη αποστροφή ανακαλύπτει κανείς μέσα στις άχρωμες σελίδες της έναν τόπο προορισμένο για το αυθεντικό: έναν φανταστικό κήπο με πραγματικές αλέες όπου το πτυχωτό φόρεμα της κ. Μουρ σαρώνει με ρυθμική μεγαλοπρέπεια τα νεκρά φύλλα των ενδοιασμών μας.

Γιάννης Ν. Μανιάτης: "Ένα Βήμα... Eντός"

Είναι η πλήρωση απόψε που απλώνει, μέσ' την ψυχή τη μυρωδιά του φρέσκου δυόσμου, καθώς βυθίζομαι σε πέλαγος εντός μου, αναζητώντας κάτι που να μην τελειώνει. Κι είναι ένα πέλαγο που κλείνει στο σκοτάδι, εκεί που χάνονται οι σκέψεις και ο χρόνος, μέσα του σβήνει η ζωή αλλά κι ο πόνος και μαύρος ήλιος βασιλεύει μέσ' το βράδυ. Είν' ένα πέλαγο σε τόπο μυστηρίου, όπου τα πάντα καρτερούν το κάλεσμά τους, να 'ρθούν στο πρόσταγμα του άγνωστου Κυρίου, καθώς κρατά για όλες τις πόρτες τα κλειδιά τους και στις σελίδες του ολόλευκου βιβλίου, δίνει στου αύριο τις μέρες τ' όνομά τους.

Δημήτρης Π. Κρανιώτης: "Μονολεκτικά Eνδύματα"

Κύματα περισπωμένης, φουρτούνες επιρρημάτων, ανεμόμυλοι ρημάτων, κοχύλια αποσιωπητικών, στο νησί των ποιημάτων της ψυχής, του νου, της σκέψης, μονολεκτικών ενδυμάτων που φοράς για να αντέξεις!